As many of you already know, my lifetime dream since I was a little girl has always been the same: to live in Italy. Between happy & positive people, where everything seems so much more joyful and less stressful, where you can always just take your car and drive to the beach, enjoy the afternoon aperitivo with friends and have a long lunch break in between your work to enjoy your meal with your loved ones.
So when finally I finished my high school and got accepted to the prestigious University of Bologna, my dream was finally fulfilled! I found the perfect apartment – with a beautiful design, a big terrace, in the surrounding of a park, in a quiet zone. I speak italian fluently so I didn’t have problem with living at 100% like a local. My dream was finally coming true!
And so my happiness level was at its peak for a while. I was enjoying mouthwatering food everyday, admiring the gorgeous traditional italian architecture with every step, taking advantage of the best weather I could ask for and finally feeling free: of the polish stress, of the cold weather, of the hateful people, of the grey reality of the polish streets and stereotypes.
I couldn’t be more wrong.
The joyfulness of living in Italy was short-lived. First 3 months were simply amazing, everything was perfect, but after that period of time I started noticing things that, because of my excitement, I wasn’t noticing before. They might seem very trivial, but if you think about it and piece them all together, you can guess what it becomes.
People in Italy have no respect for other people’s time. It might seem that having a relaxed lifestyle, without being constantly in a hurry and stress is something you would totally enjoy, but when you need to fix something, arrange something or just simply need to resolve a problem quickly – you can totally forget about it. Let me tell you an example about what happened to me (not only once). I was departing from my city for a week for business reasons. The evening before I got the payment notice for my university taxes which needed to be paid within a week from the notice, so the next morning I got up early to manage to pay them before I depart (because I didn’t have any possibility of paying them where I was going to). Bank opens at 8.20, I arrive at 9 o’clock with the simple transaction to make. I get to the only available desk and the lady working there tells me “Oh you know, I just got back from my vacation and I didn’t manage to arrange my stuff here around yet, come back in an hour”. So, my bus is leaving in the next 40 minutes; I can only pay it right there and right now and because this lady just came back from her vacation and didn’t fix her stuff at 9 AM, an hour after the bank opens, I can’t. I asked to speak with the manager and obviously I couldn’t, because he was at his BREAKFAST BREAK. I mean, is it being professional? If something like this happened in Poland… I can’t even imagine what would happen because things like this just don’t happen anywhere else.
Young people don’t have opportunities to develop their interests. And most of the time, they don’t even have any other interests than pretending to study and partying. Of course, there are exceptions, but they are very very rare. The university doesn’t provide any additional faculties such as university theatre or dance group, interests societies or anything like that, which we, in Poland or in the UK or so, take so much for granted. If we only wish to have any extracurricular activities we can choose from a huge variety of them free of charge. But it doesn’t only apply to the school faculties. I went to a couple of dance schools for a couple of courses and I was terrified to see that I was the ONLY young person in the group with the mean age of 65. How is that possible? I was talking to people I knew and when the topic of the conversation was starting to be hobbies/what you do after uni – only 1 out of 10 responses were nominating something other than partying, drinking, meeting friends. Here in Poland we put so much emphasis on finding your true passions, developing interesting activities and doing so much, meanwhile in Italy people are fighting who is doing less and failing more; the more you manage to fail, the more “awesome” you are. The only important thing is to be known by friends, be funny and be the social spirit of the group. Err… no.
The more people smile at you, the more they would talk behind your back. You would say, oh my God, everyone is so nice here, everyone is smiling, so joyful… and this is how it seems like for the first months, but the more time you spend there the more you realize that this is just a mask that everyone puts in there. And I’m not only speaking about the italians, but rather about all of the people who live there. The mentality just changes when you live there for a long time because you realize that if you are not gonna be the one to use, you will get used. In Poland, when we don’t like someone, we are most likely to show it. Of course, we will act nice to people we don’t like if the situation requires that, but we will not pretend to be their best friends just to stab them coldly in the back the minute after. And this, unfortunately, happens there all the time .
Harrasing women verbally on the streets is normal. There were so many times I was just walking somewhere dressed normally and cars would stop beside me and shout very inappropriate comments. Good habit? I don’t think so.
And last but not least, Italy is not as tolerant as you think. If you wear something that is different from what everyone else wears, if you act differently than everyone (even if you do more activities or so), you are likely to get stigmatized. I have had red hair for so long that it wasn’t any big deal to me nor to anyone in Poland – even in my high school everyone was cool about my hair color and my fashion sense. When I was going to my first exam in Italy, I wore a simple white shirt, black pants, a watch – just an outfit I wore for my exams in Poland. You can’t imagine how surprised I was when I arrived to the exam room and everyone was just wearing normal clothes, more importantly the famous at that time Kanye’s style torn sweatshirts and things like this. In Poland, wearing elegant attire to an exam signifies the respect that you own the lecturer, meanwhile in Italy suddenly when people saw me they laughed at me saying I dressed up like this to pass my exam “privately”. It wasn’t a nice comment, but that was the moment I realized that we have very little in common with them. I have never failed any exam without anyone’s help even though it was not even my native language, so this kind of comments would not even be related to me having any schooling issues.
Well, that is exactly how my lifetime dream of living in Italy turned into being a good experience from which I learnt a lot but which I wouldn’t replicate again. We, Polish people have to tendency to think that the life is better anywhere as long as its not Poland, but let me tell you something – living in Poland is 100000 better than living in Italy, in my opinion.
DISCLAIMER: This post wasn’t meant to offend italians -> rather it was supposed to show the cultural differences between these countries and state my personal opinion on what happened to me and the situations that led to my decision. I have a lot of good Italian friends that are really nice people and I would never trade them for anything in this world, so keep in mind that it’s not the people I was critizing, but rather the system.
***
Mieszkałam we Włoszech przez rok – dlaczego tak bardzo chciałam wrócić?!
Jak wiele z Was zapewne już wie, moim marzeniem życia od dziecka zawsze było jedno: zamieszkać we Włoszech. Pośród szczęśliwych, promiennych ludzi, gdzie wszystko wydaje się tak pozytywne i bezstresowe, gdzie wystarczy wsiąść w samochód i zaraz jest się nad morzem śródziemnym lub adriatyckim, gdzie można spędzać mile czas przy popołudniowym aperitivo z przyjaciółmi i wreszcie gdzie południowa siesta obiadowa daje nam możliwość odpoczynku w przerwie od pracy.
Więc gdy wreszcie skończyłam liceum i zostałam przyjęta na prestiżowy Uniwersytet Boloński, moje marzenia wreszcie się spełniły! Znalazłam idealny apartament – z pięknym wnętrzem, ogromnym tarasem, w pobliżu parku i w bardzo spokojnej okolicy. Płynnie posługuję się językiem włoskim, więc mieszkanie jak tubylec nie sprawiało mi najmniejszego problemu. Wreszcie mogłam spełnić swoje marzenie!
Moje szczęście sięgnęło zenitu. Mogłam codziennie delektować się pyszną włoską kuchnią, zachwycać się niezwykłą tradycyjną architekturą, korzystać z niesamowitej pogody i wreszcie czułam się wolna: od typowo polskiego stresującego trybu życia, zimnej pogody, nieprzyjemnych ludzi i szarej rzeczywistości polskich ulic i stereotypów.
Niestety, nic bardziej mylnego.
Radość z mieszkania we Włoszech okazała się niestety krótkotrwała. Pierwsze 3 miesiące były dosłownie rajskie, natomiast po tym krótkim okresie czasu zaczęłam zauważać rzeczy, które wcześniej przykryte zostały moją ogromną ekscytacją. Mogą Wam się wydawać one banalne, ale na dłuższą metę jednak są one dosyć ważnym komponentem życia codziennego.
Ludzie we Włoszech nie szanują czasu drugiej osoby. Może się wydawać, że relaksujący tryb życia, bez potrzeby pośpiechu i stresu jest czymś, czego pragnie każdy. Jednakże kiedy potrzebujemy coś zrobić, cośż naprawić, rozwiązać jakiś problem lub po prostu coś załatwić na szybko – możecie o tym zapomnieć. Opowiem Wam sytuację, która zdażyła mi się osobiście (niejednokrotnie). Musiałam wyjechać na tydzień z miasta w celach biznesowych. Wieczór wcześniej dostałam do zapłacenia bardzo ważny rachunek, który trzeba było uregolować do końca tygodnia. Następnego dnia więc wstałam rano, by załatwić wszystko przed wyjazdem (ponieważ nie miałam możliwości zapłacenia tego w jakiekolwiek innej placówce). Bank otwiera się o godzinie 8.20, ja przybywam na miejsce godzina 09.00, z jedną zwykłą opłatą do zrealizowania. Podchodzę do jedynego otwartego okienka, gdzie pracownica banku odpowiada mi “Dopiero co wróciłam z urlopu i jeszcze sobie nie poukładałam tu moich rzeczy, więc wróć za godzinę”. Mój bus odjeżdża za 40 minut; mogę zapłacić tę kwotę tylko tam i tylko wtedy, ale taka możliwość zostaje mi odebrana, ponieważ pani pracownica dopiero wróciła ze swojego urlopu, a więc otwarty od godziny bank nie jest w stanie mnie obsłużyć. Oczywiście z kierownikiem banku też nie mogłam porozmawiać, gdyż znajdował się on akurat na swojej przerwie na kawę. Czy można to nazwać profesjonalizmem? Gdyby coś takiego miało miejsce w Polsce… Nawet nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić, bo takie sytuacje się tu po prostu nie zdarzają.
Młodzi ludzie nie mają możliwości rozwijania swoich zainteresowań. A w większości przypadków, nawet ich nie mają. Swój wolny czas spędzają na imprezach, spotkaniach na aperitivo i udawaniu pilnych studentów. Znajdą się oczywiście wyjątki, ale są one bardzo nieliczne. Uniwersytet nie ma w ofercie żadnych kół zainteresować, grup teatralnych, tanecznych, chorów – nic, nawet żadnego koła matematycznego czy innych. Jedyne stowarzyszenie działające na naszym kampusie zajmowało się organizowaniem imprez (bo czego innego) dla studentów uczelni. W Polsce uznajemy takie fakultety za coś oczywistego. Jeżeli tylko mamy ochotę dołączyć do zajęć pozalekcyjnych w interesującym nas temacie możemy uczestniczyć w darmowych kołach zainteresowań. Nie odnosi się to jednak tylko do aktywności uniwersyteckich. Odwiedziłam kilka szkół tańca na różnych kursach i byłam przerażona widząc, że byłam JEDYNĄ młodą osobą w grupie, gdzie średnia wieku wynosiła około 65 lat. Jak to możliwe? Gdy rozmawiałam z rówieśnikami i konwersacja schodziła na tematy zainteresowań i zajęć pozauniwersyteckich, tylko 1 osoba na 10 opowiadała o czymś innym niż imprezy, alkohol, spotkania ze znajomymi. W Polsce można zauważyć zdecydowanie większą presję kładzioną na zainteresowania młodzieży, rozwijanie i pielęgnowanie pasji i robienie “ciągle więcej”, podczas gdy we Włoszech młodzież ściga się pomiędzy sobą, kto więcej razy nie zda. Najbardziej szanowany jest ten, kto jest duszą towarzystwa na każdej imprezie i zażywa dodatkowe substancje. Errr… Nie.
Im bardziej ludzie wydają się serdeczni, tym więcej mają o Tobie do powiedzenia za Twoimi plecami. Pierwsza refleksja po przyjeździe do Włoch to: “O mój Boże, jacy ludzie tu są otwarci, mili, serdeczni! Zawsze się uśmiechają…” i niestety, ale w wielu przypadkach jest to tylko złudzenie. Im dłużej czasu spędzasz we Włoszech, tym więcej zauważasz w tym wszystkim stuczności i zaczynasz odkrywać maski, które ludzie nakładają na siebie, by osiągnąć swoje cele. Nie mówię tu tylko o rodowitych Włochach, ale też osobach, które od długiego czasu tam mieszkają. Kształtuje się tam bowiem pewna mentalność, bo jeżeli sami nie będziemy sprytniejsi od kogoś, to ktoś może nas przechytrzyć i wtedy to my na tym stracimy. W Polsce, jeżeli za kimś nie przepadamy, z reguły łatwo jest to zauważyć. Oczywiście jesteśmy mili nawet dla takich osób, jeśli wymaga tego sytuacja, ale rzadko zdarza się, by udawać ogromną przyjaźń z kimś, kogo skrycie nienawidzimy. We Włoszech jednak jest to chleb powszedni.
Nieprzyjemne werbalne zaczepki kobiet są tu uznawane za coś normalnego. Wiele razy zdarzało się, że po prostu idąć po ulicy ubrana nawet dość konserwatywnie, koło mnie zatrzymywał się samochód, z którego ktoś wykrzykiwał sprośne komentarze. Dobry zwyczaj? Nie sądzę.
I wreszcie, Włochy nie są tak tolerancyjne jak nam się wydaje. Jeżeli ubierasz się jakkolwiek inaczej niż wszyscy, zachowujesz się inaczej niż wszyscy (nawet jeżeli oznacza to po prostu rozwijanie pasji zamiast codziennego aperitivo), bardzo możliwe, że staniesz się “tym innym”. Nosiłam wtedy czerwone włosy już od prawie 7 lat – nie było to niczym wyjątkowym już ani dla mnie, ani dla Polaków, na ulicy już nikt nie zwracał na to uwagi, a nawet w liceum nikt nigdy nie miał nic przeciwko moim włosom lub stylowi ubioru. Gdy szykowałam się na mój pierwszy egzamin na Uniwersytecie Bolońskim, ubrałam się dokładnie tak samo, jak na egzaminy maturalne – biała koszula, czarne spodnie, zegarek. Nie możecie sobie wyobrazić, jak wielkie było moje zdziwienie, gdy dotarłam do sali egzaminacyjnej i ujrzałam wszystkich innych w modnych wtedy podartych swetrach typu Kanye West, jeansach z dziurami, i tym podobnych. W Polsce, elegancki ubiór egzaminacyjny świadczy o szacunku do wykładowcy, podczas gdy we Włoszech, gdy inni studenci zobaczyli mój strój, w moją stronę posypały się komentarze typu “ona chyba będzie zaliczać egzamin w innej formie, prywatnie, u wykładowcy”. Nie były to zdecydowanie przyjemne komentarze, ale wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, jak bardzo dużo nas różniło. Nigdy nie oblałam żadnego egzaminu bez niczyjej pomocy nawet w języku włoskim, więc ich komentarze nie miały żadnej podstawy, którą możnaby logicznie wytłumaczyć.
W taki właśnie sposób marzenie mojego życia o mieszkaniu we Włoszech zamieniło się w przydatną lekcję życia i doświadczenia, którego już nie powtórzę. My, Polacy, mamy tendencję do myślenia, że wszędzie jest lepiej niż u nas, ale uwierzcie mi – 1000000 razy lepiej jest w dzisiejszym świecie żyć w naszym kraju niż we Włoszech.
DISCLAIMER: Ten post nie ma na celu obrażania obywateli Włoch -> a raczej ma na celu ukazanie różnic kulturowych pomiędzy tymi państwami i przekazać moją osobistą opinię na temat wydarzeń z mojego życia osobistego, które doprowadziły do podjęcia takiej decyzji. Mam wielu bardzo dobrych przyjaciół Włochów, którzy są niesamowitymi ludźmi i nigdy nie zamieniłabym ich na nic w świecie, więc podkreślam, że nie krytykuję w moim poście ludzi, a jedynie ogólny system.
